Koncesję na budowę Lokalnej Kolei Wadowice – Skawce otrzymał Juliusz Siegler z Eberswaldu, zarządca dóbr tenczyńskich, należących do rodziny Potockich. Gdy właściciele ziemscy wyrazili zgodę na przebieg linii, w 1897 roku rozpoczęto prace. Dokumentem obwieszczającym wydanie zgód, warunków prawnych i technicznych oraz terminu wykonania inwestycji jest Dziennik Ustaw dla królestw i krajów w Radzie państwa reprezentowanych wydany w dniu 7 kwietnia 1897 r. Treść koncesji zapisana jest w językach monarchii austrowęgierskiej, w tym języku polskim. Prace przebiegały bardzo sprawnie i z dużą intensywnością a do budowy linii kolejowej zbierano siłę roboczą z całej okolic. Gwardian klasztoru w Alwerni skarżył się, że trudno było znaleźć robotników do wznoszonej w tym czasie wieży klasztornej, ponieważ kolej płaciła bardzo dobrze. W czerwcu 1899 r. przed samym ukończeniem budowy linii, przyszła powódź, przez którą miejscowa rzeka Regulanka podmyła torowisko na długości 50 m (na wysokości Źródła triasowego). Prace naprawcze przeprowadzono bardzo szybko i już 15 lipca 1899 roku przez Regulice przejechał pierwszy pociąg. Od samego uruchomienia linii ustalono lokalizację dwóch przystanków: pierwszy to Oblaszki (zlokalizowany w miejscu obecnego p.g. Nieporaz), drugi to stacja Regulice-Alwernia (obecna stacja macierzysta) posiadająca 5 bocznic (w chwili obecnej pozostały 3 tory) służących do załadunku urobku z miejscowego kamieniołomu melafirów i diabazu. W 1957 r. p.o. Oblaszki przeniesiono tworząc nowy o nazwie Regulice Górne, usytuowany bliżej zabudowań, natomiast stacja Regulice-Alwernia otrzymała nazwę Regulice, a Alwernia nazwano dotychczasowy przystanek Kwaczała.

Opracowano na podstawie monografii Regulice, historia, tradycja, współczesność autorstwa Kazimierza Kulczyka